ندای عشاق

دو چشم مست ميگونت ببرد آرام هشياران دوخواب آلوده بربودند عقل ازدست  بيداران نصيحت گوي را از من بگواي خواجه دم  دركش كه سيل از سرگذشت آن را كه مي ترساني  از باران گرآن ساقي كه مستان را راست هشياران  بديدندي زتوبه ، توبه كردندي چو مي بردست  خماران گرم با صالحان بيدوست فردا دربهشت  آرند همان بهتر كه دردوزخ كنندم با گنه  كاران چه بويست آنكه عقل از من ببرد و صبرو  هشياري ندانم باغ فردوسي است يا بازارعطاران تو با اين مردم كوته نظر درچاه  كنعاني به مصر آ تا پديد آيند يوسف را  خريداران الااي باد شبگيري بگو آن ماه مجلس را تو آزادي و خلقي درغم رويت گرفتاران ندای عشاق...

چنان بروي تو آشفته ام ببوي تو مست كه نيستم خبرازهرچه دردوعالم هست دگربروي كسم ديده باز مي نشود خليل من همه بتهاي آذري شكست مجال خواب نهيباشدم زدست خيال درسراي نشايد برآشنايان بست خلاص مي طلبد هركجاگرفتاريست من ازكمند تو تا زنده ام نخواهم جست غلام همت آنم كه پاي بند كسي است بجانبي متعلق شد از هزاربرست مطيع راي توام گردلم بخواهي سوخت اسيرحكم توام گرتنم بخواهي خست ص 640 كليات سعدي                 **** منظورازروي تو و بوي تو چيست ، درروي  او چه خاصيتي وجوددارد و بوي او چگونه است ، اين چگونه رويي است كه با ديدن آن آدمي  از آن متحيرو آشفته گشته و پريشاني و ندای عشاق...

يک روز به شيدايي درزلف تو آويزم وزآن دولب شيرين صد شوربرانگيزم گرقصد جفا داری اينک من و اينک سر درراه وفاداری جان درقدمت ريزم بس توبه و پرهيزم کزعشق تو باطل شد من بعد برآن شرطم کزتوبه بپرهيزم نسيم دل مسکينم برخاک درت گمشد خاک سرهرکويی بی فايده می بيزم درشهربرسوايی دشمن بدفم برزد تا بردف عشق آمد تير نظر تيزم مجنون رخ ليلی چون قيس بنی عامر فرهاد لب شيرين چون خسرو پرويزم گفتی به غم بنشين يا از سرجان برخيز فرمان برمت جانا بنشينم و برخيزم گربی تو بود جنت برگنگره ننشينم وربا تو بود دوزخ درسلسله آويزم باياد تو گرسعدی درپوست نمی گنجد چون دوست يگانه شد ندای عشاق...

بيا که درغم عشقت مشوشم بی تو بيا بين که دراين دم چه ناخوشم بی تو شب از فراق تو می نالم ای پريرخسار چون روز گردد گوئی در آتشم بی تو دمی تو شربت وصلم نداده ای جانا هميشه زهرفراقت چشيده ام بی تو اگرتو بامن مسکين چنين کنی يارا دوپايم ازدوجهان نيز درکشم بی تو پيام دادم و گفتم بيا خوشم ميدار جواب دادی و گفتی که من خوشم بی تو                 **** تشويش و نگراني تمام وجودم را فراگرفته  است ، خوشي و شادابي بي وجودتو برايم معني ندارد ، غم آتشين عشقت تارپودم را  سوزانده است ، چنين سوزشي تاثير آنچناني دردرونم نهاده است كه بطور پنهاني تمام  اعضايم درتب و تاب عشق درل ندای عشاق...

ای  ولوله ی عشق تو برهرسرکويی روی تو ببرد ازدل ماهرغم رويی آخربترحم سرموئی نگران را که آهی بودش تعبیه درهربن موئی کم می نشود تشنگی ديده ی شوخم با آنکه روان کرده ام ازهرمژه جويی ای هرتنی ازفکر تو افتاده به کنجی وی هردلی از شوق تو آواره بسوئی ما يکدل و تو باک نداری که برآئی هرلحظه بدستانی و هرروز بخوئی برهم نزند دست خزان بزم رياحين گرباد به بستان برد اززلف تو بوئی درکان نبود چون تن زيبای تو سيمی ازسنگ نخيزد چون دل سخت تو روئی با اين همه ميدان لطافت که تو داری سعدی چه بود درخم چوگان توگوئی                 **** چه كنم و چه سان گويم از چه چيزي و  چه تصوير ندای عشاق...

نماز شام قيامت به هوش بارآيد كسي كه خورده بود مي زبامداد الست نگاه من بتو و ديگران بخودمشغول معاشران زمي و عارفان زساقي مست اگرتو سرو خرامان زپاي بنشيني چه فتنه ها كه برخيزد ميان اهل نشست برادران و عزيزان نصيحتم مكنيد كه اختيارمن ازدست رفت و تيرازشست حذركنيد زباران ديده ي سعدي كه قطره سيلي شود چون به هم دگرپيوست                 **** اگر به رويدادها و اتفاقات و رويدني  ها، بوجودآمدنهاو محو شدن هاي اطراف خود دقت و تامل كنيم به چيزهايي مي رسيم كه  ازيك مبداو منشاء خاصي نشئت گرفته اند هرچقدر دايره تفكر و تامل خودرا گسترش دهيم  به تحيرات و حيراني مان اف ندای عشاق...